Rozważania pochodzą z książki "Z Jezusem Szczęśliwi codziennie", autorstwa s. Anny Kawa, urszulanki Unii Rzymskiej i ks. Józefa Stali, kapłana diecezji tarnowskiej. Rozważania można zaprenumerować w formie maila. Książka została wydana przez Dom Wydawniczy RafaelW tych dniach Adwentu Jezus stawia przed nami postać Jana Chrzciciela jako wzór do naśladowania wielu cnót: "Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od niego" (Mt 11,11). Dlaczego? W czym tkwi źródło jego wielkości? Trudne pytanie. Przypatrując się uważniej jego życiu dochodzimy do wniosku, że Jan był człowiekiem, który wskazywał jedną drogę - Jezusa. On się umniejszył, by wzrastał Jezus, przygotowywał drogę na przyjście Mesjasza. Jan Chrzciciel zawsze w każdej sytuacji wskazywał na Jezusa! Czy my swoim życiem wskazujemy na Jezusa? Za to, że nie czynimy tego przeprośmy Boga.
2. Myśli św. Jana VianneyaJak bardzo człowiek odczuwałby ducha wiary - oto dlaczego tak mało myślimy o sprawach przyszłego życia (Myśli, s. 72)
3. Nauczanie Ojca Świętego Jana Pawła II"Od razu na początku trzeba stwierdzić, że perspektywą, w której winna być wpisana całą działalność duszpasterska, jest perspektywa świętości. Czyż nie taki jest najgłębszy sens jubileuszowego odpustu jako specjalnej łaski ofiarowanej nam przez Chrystusa, aby życie każdego ochrzczonego mogło się oczyścić i głęboko odnowić? Ufam, że wielu z tych, którzy uczestniczyli w Jubileuszu, zaznało tej łaski, zachowując pełną świadomość wymagań, jakie ona stawia. Skoro zakończył się Jubileusz, powracamy na zwyczajną drogę, ale prowadzenie do świętości pozostaje szczególnie pilnym zadaniem duszpasterskim. Trzeba zatem odkryć ponownie całe bogactwo treści programowych V rozdziału Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium, poświęconego "powszechnemu powołaniu do świętości". Jeśli Ojcowie soborowi położyli taki nacisk na tę problematykę, to nie po to, aby uwypuklić jej wewnętrzną i istotną dynamikę, to nie po to, aby nadać eklezjologii coś w rodzaju duchowego szlifu, ale aby uwypuklić jej wewnętrzną i istotną dynamikę. Ponowne odkrycie Kościoła jako "tajemnicy", czyli jako ludu "zjednoczonego jednością Ojca i Syna, i Ducha Świętego", musiało doprowadzić także do ponownego odkrycia jego "świętości", pojmowanej w podstawowym znaczeniu jako przynależność do Tego, który jest w najgłębszym sensie Święty, "po trzykroć Święty" (por. Iz 6,3). Wyznawać wiarę w Kościół jako święty znaczy wskazywać jego oblicze Oblubienicy Chrystusa, dla której On złożył w ofierze samego siebie właśnie po to, aby ją uświęcić (por. Ef 5,25-26). Ten dar świętości - by tak rzec - obiektywnej zostaje ofiarowany każdemu ochrzczonemu. Dar jednak staje się z kolei zadaniem, któremu winno być podporządkowane całe życie chrześcijanina: "Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie" (1 Tes 4,3). To zadanie nie dotyczy tylko niektórych chrześcijan: "wszyscy chrześcijanie jakiegokolwiek stanu i zawodu powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałej miłości"" (NMI 30).
