Objawienia prywatne

Co chwilę słyszymy o objawieniach, cudach, informacjach z zaświatów. Jak rozpoznać te, które są prawdziwe, od tych fałszywych, zrodzonych z chorej wyobraźni lub podszeptów złego ducha? Przede wszystkim należy zachować ogromną ostrożność i poddać się ocenie urzędu Kościoła. Dobrze jest też pamiętać, że od czasów apostolskich w zasadzie nie było żadnych objawień o znaczeniu dogmatycznym - wszystkie one są objawieniami prywatnymi, w które można, ale nie trzeba wierzyć. Dobrze jest też zapamiętać listę najpopularniejszych objawień stanowczo przez Kościół odrzuconych, a które pojawiają się nieraz w mediach, kościołach, w opowiadaniach zaufanych przyjaciół.

Po zakończeniu Orzeczenie pozytywne jest możliwe dopiero wtedy, gdy objawienia się skończą

Najpierw biskup Pierwszym i niezastąpionym w ocenie jest pod względem kolejności urząd biskupa - ordynariusz miejsca

Prywatne nie obowiązujące Cudowny Medalik - 1830 r.; La Salette - 1846; Lourdes - 1858; Fatima - 1917; są to niektóre objawienia, które jako prywatne nie są obowiązujące do wierzenia, ponieważ nie są dogmatami i nie są prawdami wiary wyznawanymi np. w Credo. Wiara w nie nie stanowi zagrożenia, ale można ich prywatnie nie uznawać.

Ocena negatywna Orzeczenie negatywne może być wydane zanim seria objawień się skończy. Przykładem są objawienia w Garabandal w Hiszpanii (1961-65 r.), które po orzeczeniu negatywnym ustały. Świeższym przykładem są pisma i działalność Vassuli Ryden, o których orzekła Kongregacja Nauki Wiary w dniu 6.X.1995, stwierdzając, że zawierają błędy doktrynalne.

Objawienie co chwilę W latach 1933-89 naliczono w Kościele katolickim 366 objawień przypisywanych Matce Bożej, ponadto pojawiały się krwawiące krzyże i płaczące figury. Niektóre początkowo zyskały aprobatę i pozwolenie na druk (Imprimatur), ale po bliższym badaniu aprobatę cofnięto (pisma Vassuli Ryden czy objawienia w Montechiari we Włoszech).

Widzieć Boga w Kościele Ponieważ Bóg objawia się przez apostołów i dalej poprzez posługę Kościoła, wizjoner musi przede wszystkim widzieć Go tam. Następnie może dostrzec Boga również w widzeniu.

1. Zgodność treści objawienia z dogmatem i nauczaniem Kościoła.
2. Zwracanie bacznej uwagi na cały zasięg myśli, sugerowanej przez działającego w objawieniu ducha (ogólnie, w szczegółach, obrazach, itp.).
3. Jeżeli wszystkie oznaki są dobre, osiąga się tylko prawdopodobieństwo, że objawienie jest dobre.
4. Skutki objawień pochodzenia demonicznego są następujące: najpierw radość, pobudzenie religijne, duże zaangażowanie, potem zniechęcenie i smutek prowadzący do osłabienia wiary, oskarżania itp.
5. Szczególnym znakiem objawień fałszywych pochodzących od diabła jest pycha: duch niezależności od przełożonych, trwanie w uporze przy swoim zdaniu (niechęć konfrontacji), ujawnienie się gniewu i złości w momencie odkrywania prawdy i dążenia do prawdy obiektywnej, uleganie chęci do rozgłaszania łask i darów, jakie się w swoim mniemaniu posiada, bez poddania ich weryfikacji przełożonych w Kościele. Znakiem pokory jest poddanie i ukrywanie łask.
6. Znakiem negatywnym jest duchowy szantaż związany z jakimś przekleństwem, np. żądanie, aby nikt nie wątpił w prawdziwość objawienia, a jeżeli wątpi - to ma grzech.
7. Szatan może dopuścić mniejsze dobro (np. uzdrowienie fizyczne), aby osiągnąć większe zło.
8. Objawienie Boże odznacza się dwoma niezawodnymi istotnymi cechami: zwięzłość i prostota.
9. Nie musi się zakładać hipokryzji osób widzących.
10. "Ex cauda cognoscitur inimicus (nieprzyjaciela poznaje się po ogonie)". Przez wszechstronną analizę wychwytuje się rzeczy fałszywe i podejrzane. W Bożym objawieniu nie mogą brzmieć tony fałszywe a co więcej - Bóg nie może nigdy dopuścić, aby objawienia szatańskie doskonale naśladowały Boże. Dlatego objawienia fałszywe zawsze mają jakiś brak i są w nich fałszywe tony, dzięki którym można ten fałsz rozpoznać.
11. Celem fałszywych objawień i wizji zawsze jest w ostateczności skierowanie ku złu. Szatan nie może zdobyć się na jedno - aby prawdziwie i trwale pobudzać do prawdziwych cnót chrześcijańskich, posłuszeństwa Kościołowi i zdrowej pobożności.
12. Z góry należy odrzucić wszelkie widzenie czy objawienie, które sprzeciwia się prawu moralnemu lub przyzwoitości chrześcijańskiej. Podejrzanymi są zjawy, którym brak godności lub powściągliwości, a tym bardziej te wszystkie, z których przeziera śmieszność czy nieczystość.
13. Pragnienie nadzwyczajnych objawień rozwija niebezpieczną ciekawość.
14. Przepowiednie prorocze: czy są jasno wyrażone i konkretne, a przede wszystkim, czy są zgodne z faktami.
15. Słyszenia "głosu wewnętrznego", "słów wewnętrznych" - trzeba najpierw zdobyć pewność moralną, że pochodzą od dobrego ducha i do dobrego prowadzą. Niezastąpioną rzeczą jest tu rola spowiednika i posłuszeństwo jego poleceniom
16. Jezus, gdy uzdrawiał, czynił to dla zmiłowania się nad cierpiącymi i zniewolonymi. Odmawiał natomiast czynienia znaków dla uwiarygodnienia swej misji.
17. Próba czasu i dyskusji. Polega ona na przyglądaniu się rozwojowi wypadków podczas wszechstronnego i obiektywnego rozpatrywania
18. Częsta manipulacja podczas próby czasu: Wizjonerzy (prorokinie) oświadczają swemu kierownikowi, że właśnie on został przez Niebo wybrany na duchowego opiekuna wizjonera. Czuje się on wtedy zobowiązany do roztoczenia opieki, a także odzywa się w nim jakiś element ludzkiej próżności. Wizjonerzy sobie rezerwują sprytnie odbieranie komunikacji Bożej, natomiast kapłan czy teolog będzie wykorzystywany do propagandy, czyli pracy zewnętrznej. Jego autorytet jest wykorzystywany do manipulacji. W ten sposób bierze się kierownika w duchową niewolę, każąc mu wyrzec się w subtelny sposób jego autorytetu, a zgiąć czoło przed objawieniami.
19. Inna manipulacja to brak rzetelności i koncentrowanie się na ogólnym przesłaniu na podstawie zewnętrznych treści
20. Coś jest dobre, jeśli pod każdym względem jest dobre, złe zaś, gdy występuje jakikolwiek brak.

• "Pani wszystkich narodów". Na skutek szerzących się pogłosek o uznaniu i rzekomych oświadczeniach biskupów o zniesieniu ważności dekretu Kongregacji Nauki Wiary - należy stwierdzić: Nikt nie ma prawa podważać dekretu Kongregacji. Biskupi miejsca (tj. diecezji Haarlem) nigdy nie wydali oświadczenia potwierdzającego objawienia. Wszelkie próby wykazania takiego faktu są jedynie manipulacją. Biskup Haarlemu wydał zgodę na używanie dla Matki Bożej tytułu "Pani Wszystkich Narodów", zawsze jednak podkreślał, że nie ma podstaw do uznania objawień za prawdziwe. Tytuł i prawdziwość objawień zostały rozgraniczone. więcej
• Objawienia w Garabandal w Hiszpanii trwające od 18 czerwca 1961 do 13 listopada 1965 roku okazały się nieprawdziwe, mimo spektakularnych zjawisk im towarzyszących.
• Opus Angelorum ("Engelwerk") - broszury i książki zawierające rzekomą treść tajemnic znanych czy to aniołom, czy to szatanowi. Ten ostatni miał objawiać w czasie egzorcyzmów, że nie podoba się Panu Jezusowi cała reforma liturgiczna związana z Soborem Watykańskim II. Rzekome objawienia, które miała mieć Gabriele Bitterlich. Dokument Watykański: "Teorie pochodzące z domniemanych objawień otrzymanych przez P. Gabriele Bitterlich dotyczące świata aniołów, ich imion własnych, grup i funkcji, nie mogą być ani nauczane, ani w żaden sposób wykorzystywane, bezpośrednio lub pośrednio".
• Oława - rzekomych objawień doświadczył Kazimierz Domański, z zawodu malarz pokojowy, którego w roku 1983 Matka Boża miała uzdrowić z częściowego paraliżu po wylewie do mózgu. Miał też otrzymać orędzie: "Niech zostanie tutaj wybudowana kaplica i niechaj pielgrzymi z całego świata przybywają modlić się o pokój w świecie. Jeśli to życzenie zostanie spełnione, spłyną wielkie łaski, w przeciwnym razie nastąpi kara".
• "Maryjne Dzieło Pokuty" - "Domy Modlitwy św. Szarbela". Teksty i broszury zawierające rzekome objawienia Wiliama Kamma, podrzucane w różnych kościołach.
• Vassula Ryden - Książce "Prawdziwe życie w Bogu", polskiemu wydaniu książek Vassuli Ryden, towarzyszyło niezwykle rzadkie wydarzenie: zostało cofnięte kościelne imprimatur na wcześniej wydane tomy.
  
• Palmar de Troya miasteczko w gminie Utrera w prowincji Sewilla, gdzie w 1968 r. cztery dziewczynki, jak twierdziły, miały wizje, którą potem powiązano z osobą Matki Boskiej. I choć ostatecznie okazało się, że cała ta historia została przez nie wymyślona, aby wytłumaczyć swoją nieobecność w szkole, od tego czasu w Palmar de Troya powtarzają się domniemane nadprzyrodzone zjawiska. 30 września 1969 r. wizje miał też Clemente Dominguez, po czym wystąpiły u niego stygmaty, znak krzyża na czole itp. Później założył sekte znaną jako Karmelici od Świętego Oblicza

Polemika

Czy teoria, że facet zamieniał wodę w wino, leczył ludzi (Kaszpirowski może jest boską istotą?) potem go zabili, a on i tak im uciekł (może właśnie on był kosmitą i potrafił stwarzać iluzje?) nie brzmi irracjonalnie? Piszecie, że ufo to mogą być omamy wzrokowe, a dlaczego zdarzenie w Fatimie nie było tylko omamem, więcej jest relacji o ufo niż objawień. (Anton)

Tak, oczywiście że mogły. Jest dużo, dużo więcej odrzuconych rzekomych objawień niż tych uznanych. Każde są bardzo solidnie badane, a i tak co roku zgłaszanych jest ponad 500 nowych. Na przestrzeni dziejów uznano ich tyle, że można je policzyć na palcach rąk. Nawet jednak uznając objawienia, Kościół nie wypowiada się, co do natury, ale co do tego, że przekazywane treści są zgodne z wiarą katolicką i można w nie wierzyć. Nawet Fatima nie zmienia nic w dogmatach i WOLNO w nią NIE wierzyć.


Nasze materiały
** Rozeznawanie duchów
** Anioły

Wykorzystane materiały
*** Katolicki Serwis Apologetyczny
*** Serwis Opoka
*** Internetowe materiały sekciarskie (celowo nie podajemy adresów)