Wśród określeń teologiczno - biblijnych jednym z najbardziej kontrowersyjnych jest termin "eschatologia". Chociaż etymologia tego słowa nie budzi zastrzeżeń i oznacza naukę o rzeczach ostatecznych (gr. eschatos - ostateczny, logos - słowo), to jednak zakres znaczeniowy tego terminu jest różnie pojmowany . W naszym opracowaniu pominiemy przegląd stanowisk odnoszących się do tej kwestii i przedstawimy jedynie dwa skrajne ujęcia omawianego problemu.
Wielu egzegetów uważa, że termin "eschatologia" może być użyty tylko wtedy, gdy jest mowa o końcu świata, o wypełnieniu się dziejów, a więc o tych wydarzeniach, które przekraczają ramy doczesności . Natomiast przedstawiciele krańcowo odmiennego poglądu twierdzą, że za "eschatologiczne" należy uznać wszystkie te wypowiedzi PŚ, które mówią o zasadniczych zmianach w stosunkach ziemskich bez względu na to, czy dokona się to w obecnej rzeczywistości, czy też w rzeczywistości pozaczasowej .
W niniejszym opracowaniu termin "eschatologia" będziemy używać w zakresie węższym, obejmującym zagadnienia związane z ostatecznym dopełnieniem się historii człowieka i całej ludzkości.
Dawniej eschatologii nie poświęcano zbyt wiele miejsca w badaniach teologicznych. Obecnie, w związku z kryzysem epoki sytuacja uległa radykalnej zmianie i eschatologia zajmuje centralne miejsce w teologii .
Także wiele specjalnych grup religijnych, których dynamiczny rozwój dzisiaj obserwujemy, w centrum swojego nauczania stawia zagadnienia "eschatologiczne".
Wśród różnorodnych przyczyn rosnącej popularności tych grup do najważniejszych należą: słabnąca siła oddziaływania tradycyjnych Kościołów, szybkie tempo zmian politycznych, społecznych i ekonomicznych oraz indyferentyzm religijny. Zjawisko powstawania nowych i dynamicznego rozwoju już istniejących sekt wydaje się być jedną z charakterystycznych cech współczesnej religijności i jednocześnie problemem, wobec którego Kościół nie może przejść obojętnie.
Wydaje się, że w kręgach kościelnych coraz bardziej dostrzegana jest ważność poruszanego problemu, o czym świadczy wydanie przez Stolicę Apostolską w roku 1986 specjalnego dokumentu poświęconego wyłącznie problemowi sekt.
Giovanni Marchesi w artykule Il fenomeno delle sette oggi zamieszczony w La Civilta Cattolica wylicza kilka podstawowych cech ugrupowań religijnych o charakterze sekty:
Spośród sekt działających na terenie Polski najliczniejszą i najbardziej dynamiczną są ŚJ, którzy według badań Głównego Urzędu Statystycznego z roku 1996 są trzecim pod względem liczebności ugrupowaniem religijnym w Polsce. Wbrew temu, co ŚJ mówią o sobie nie są oni ugrupowaniem chrześcijańskim, chociaż Biblia stanowi podstawę ich nauki. Niemniej przez fakt odrzucania bóstwa Chrystusa, a co za tym idzie nie wyznawania wiary w Trójcę Przenajświętszą sami wykluczają się z szeregu wyznań chrześcijańskich.
W przypadku ŚJ można mówić, że antykatolicyzm stanowi rys charakterystyczny tego wyznania. O ich nastawieniu do Kościoła świadczy wypowiedź byłego ŚJ, który przed dwoma laty opuścił tę organizację i przyjął chrzest w Kościele Katolickim: "Nawet przez myśl mi nie przeszło, że mógłbym przystąpić do Kościoła Katolickiego, który był dla mnie symbolem ogólnoświatowego zła. Od dziecka wpajano mi nienawiść do wszystkiego co katolickie ".
Aktywność kaznodziejska i publicystyczna ŚJ sprawia, że przeciętny Polak musi wręcz wcześniej czy później zetknąć się z nimi. Cechą charakterystyczną wychodzących w ogromnych nakładach publikacji ŚJ jest ich sugestywność. Nieprzygotowany czytelnik staje się "niewolnikiem" ich procesów myślowych i krok po kroku podąża drogą, którą prowadzą go autorzy danej publikacji.
Dynamiczny rozwój ŚJ sprawił, że uznaliśmy za zasadne przeanalizowanie ich doktryny o rzeczach ostatecznych, która stanowi główny element nauczania tej sekty. Wykażemy, że "eschatologia" ŚJ tylko pozornie jest oparta na rzetelnej egzegezie PŚ, a faktycznie nie znajduje uzasadnienia w Tekście Natchnionym.
W naszym opracowaniu postaramy się uniknąć "cytatologii", przedstawiając orędzie biblijne w możliwie najszerszej perspektywie, gdyż niemożliwe jest zrozumienie nauki Chrystusa i Apostołów bez znajomości kontekstu religijno - kulturowego w jakim powstał NT, a jak się wydaje na nieznajomości znaczenia podstawowych określeń biblijnych i niewiedzy biblijnej w ogóle, bazują ŚJ tworząc swoją doktrynę, co w naszym opracowaniu postaramy się wykazać.
W pierwszym rozdziale podamy ogólną charakterystykę wyznania ŚJ: ich historię, źródła doktryny i podstawowe elementy tej doktryny. Uważamy, że znajomość tych zagadnień ułatwi nam analizę szczegółowych zagadnień eschatologicznych.
W rozdziale drugim omówimy zagadnienia z zakresu eschatologii indywidualnej: antropologię, życie pozagrobowe i problem czyśćca. W związku ze specyficzną doktryną ŚJ, według której zbawieni dzielą się na dwie grupy w punkcie drugim drugiego rozdziału omówimy tylko zagadnienie życia pozagrobowego ludzi, którzy stanowią według ŚJ pierwszą grupę zbawionych i w przyszłości będą zamieszkiwać rajską ziemię.
Natomiast w rozdziale trzecim poddamy analizie wizję dziejów zbawienia lansowaną przez ŚJ, zagadnienia związane z kresem obecnej rzeczywistości, w tym kontrowersyjne proroctwa ŚJ o końcu świata oraz ideę szczególnego wybrania 144 tys. duchowych braci Chrystusa, którzy wraz z Nim mają stanowić niebiański rząd kierujący działaniami ludzi zamieszkujących rajską ziemię.